How will the framework for risk management in the Digital Services Act manage the tension between curbing disinformation and protecting freedom of expression?

By July Baltus

On the 18th of December 2023, the European Commission announced it had initiated formal proceedings against social media platform X, formerly Twitter, for its alleged failure to comply with obligations under the Digital Services Act (‘DSA’).[1] The announcement follows warnings about the large proportion of disinformation present on the platform in the aftermath of heightened hostilities between Israel and Hamas.[2] It will be the first enforcement action under the DSA, which has been in force for Very Large Online Platforms (‘VLOPs’) and Very Large Online Search Engines (‘VLOSEs’) since late August 2023.[3] The DSA is a landmark European legislative instrument that aims to regulate digital platforms and ensure a safer and more accountable online environment mindful of the fundamental rights of users.[4] One approach the DSA takes to accomplish its goals is by introducing due diligence obligations that address the spread of online disinformation. This aspect is crucial because the spread of disinformation, including misleading reports about conflicts, deepfakes, or doctored images, can have severe consequences for democratic societies like exacerbating tensions and misleading public opinion.[5] Building upon this necessity, Articles 34 and 35 of the DSA establish a comprehensive risk management framework, requiring VLOPs and VLOSEs to actively assess how their services contribute to “systemic risks” and take mitigating measures.  Disinformation campaigns can contribute to such societal risks, as explicitly stated in the DSA.[6] However, a crucial challenge when curbing disinformation is distinguishing between harmful and legitimate content, which might include critical, satirical, or controversial speech protected by the freedom of expression.

 

Disinformation can take the form of pro-Russian propaganda, [7] misleading statistics about the COVID-19 pandemic,[8] and manipulated videos about Hamas’ attack on Israel.[9] Especially in the technologically evolved media landscape, the spread of disinformation online can have harmful consequences for open democratic societies and accelerate polarization.[10] According to the European Commission disinformation is “verifiably false or misleading information that is created, presented and disseminated for economic gain or to intentionally deceive the public, and may cause public harm”.[11] It is important to realize at this stage that the harmful nature of disinformation does not invariably mean it is also illegal.[12] Regulating disinformation is therefore challenging, as it might present authorities with “excessive discretion to determine what is disinformation, what is a mistake [and] what is truth”.[13] Online platforms provide users with a unique stage to exercise their freedom of expression, as held by the ECtHR.[14]  However, rather than taking a neutral role regarding the content that is visible, these platforms act as gatekeepers to public debate online.[15] This discretion might lead platforms to over-remove content. Strict moderation may inhibit free expression, potentially silencing legitimate voices. Conversely, lenient policies can allow harmful disinformation to proliferate, misleading users and undermining public discourse. There are several ways in which regulating disinformation could pose a threat to freedom of expression. The United Nations Special Rapporteur on freedom of opinion and expression has warned against “vague and ambiguous” terms to describe disinformation.[16] Ambiguous language can lead harm legal certainty due to unpredictable enforcement as well as trigger ‘self-censorship’ whereby individuals refrain from expressing certain thoughts, ideas and information for fear of legal repercussions, also known as a ‘chilling effect’.[17]  Therefore,  attempts by the DSA to address disinformation while also protecting disinformation, must always be weighed carefully against this balance.

 

The risk management framework of Articles 34 and 35 DSA comes as part of the additional obligations for VLOPs and VLOSEs. Platforms are qualified as such when their average monthly active users are equal to or exceed 45 million, as roughly 10% of the European Union.[18] These additional obligations find their rationale in the way these large platforms can be used for the “shaping of public opinion and discourse” and the “societal concerns” due to their “advertising-driven business models.”[19] Therefore, the risk management framework is asymmetric by design, operating on the premise that the size of a platform directly correlates with its potential for societal impact and systemic risks.[20] In terms of regulating disinformation, the risk management framework is unique in the sense that it requires platforms to take action against not just illegal content, but also simply harmful content.[21] By taking this approach, regulators acknowledge that platforms themselves are often best equipped to evaluate risks resulting from their own technology.[22] The European Commission issued a report which analysed the application of the risk management framework to Russian disinformation campaigns surrounding the war in Ukraine using a standardised model.[23] As pointed out in this report, there is no legal guidance on how to apply the risk assessment and mitigation framework or how to assess the effectiveness of the policies.[24] Consequently, the report also shed a light on potential methodologies and metrics for assessing and mitigating risks.[25] It suggested considering the following factors in proportionally assessing content for systemic risks: (i) the context of the speech; (ii) the position and status of the speaker, including context about their intent; (iii) the content and form of the speech; (iv) reach, size and characteristics of the audience; and (v) likelihood or imminence of harm.[26]

 

While the DSA aims to balance controlling disinformation with preserving freedom of expression, it faces significant challenges. Articles 34 and 35’s vague language offers flexibility but risks inconsistency and potential overreach, affecting freedom of expression. The focus on large platforms acknowledges their impact on public discourse but leads to issues like “audit capture” and overlooks smaller platforms – a “regulatory blind spot”.[27] Additionally, the risk-based approach, while modern, could inadvertently create new societal risks and legal uncertainties, termed the “trade-off effect” and “risk-enhancing” effect.[28] Despite these challenges, the DSA’s introduction of due diligence obligations for platforms marks progress.[29] However, achieving an effective and fair balance in the dynamic online landscape remains an intricate task, necessitating ongoing evaluation and refinement of the regulatory framework.

 

[1] European Commission 2023, press release 18 December 2023 and Regulation (EU) 2022/2065 (Digital Services Act) .

[2] European Commission 2023, press release 12 October 2023.

[3] European Commission 2023, press release 12 October 2023.

[4] European Commission 2020, communication 3 December 2020.

[5] Van Hoboken et al. 2019, p. 11.

[6] Rec. 83 DSA.

[7] Directorate-General for Communications Networks, Content and Technology 2023.

[8] European Commission 2020a.

[9] Sabbagh 2023.

[10] European Commission 2018, p. 1.

[11] European Commission 2018, p. 3-4.

[12] Directorate-General for Communications Networks, Content and Technology 2018, p. 7.

[13] United Nations Special Rapporteur on Freedom of Opinion and Expression 2020, p. 13.

[14] ECtHR 1 March 2016 Cengiz et al. v. Turkey, para. 52.

[15] Leerssen 2015, p. 99-100.

[16] United Nations Special Rapporteur on Freedom of Opinion and Expression 2020, p. 3.

[17] Van Hoboken et al. 2019, p. 41.

[18] Rec. 76 DSA, Art. 33 DSA.

[19] Rec. 79 DSA.

[20] Efroni 2021.

[21] Rec. 84 DSA.

[22] Leiser 2023, p. 5.

[23] Directorate-General for Communications Networks, Content and Technology 2023, p. 10.

[24] Directorate-General for Communications Networks, Content and Technology 2023, p. 13.

[25] Directorate-General for Communications Networks, Content and Technology 2023, p. 12.

[26] Directorate-General for Communications Networks, Content and Technology 2023, p. 16.

[27] Laux et al. 2021, p. 3, 8.

[28] Efroni 2021.

[29] Leerssen 2023, p. 157.

Quid pro quo – Hoe relevant is RAAP werkelijk voor Kwantum/Vitra?

Door Djamo van Luttervelt 

 

Industriële vormgeving (design) is het probleemkind in de familie van de intellectuele eigendom.

– P.B. Hugenholtz, 2021 [1]

 

Inleiding

In maart zal het Hof van Justitie zich buigen over de vraag of de Nederlandse rechter de materiële reciprociteitstoets uit artikel 2(7) van de Berner Conventie (BC) mag toepassen in een conflict tussen partijen uit een EU-lidstaat enerzijds, en een derde land anderzijds. De Hoge Raad (HR) heeft prejudiciële vragen hieromtrent gesteld in de zaak Kwantum/Vitra [2] vanwege, onder andere, de recente RAAPuitspraak van het Hof. [3] Daar oordeelde het Hof dat het toetsen van een specifieke vorm van reciprociteit uit het WIPO Performances and Phonograms Treaty (WPPT) niet meer binnen de competentie van de nationale rechters ligt. Dit korte stukje zal, enigszins ongenuanceerd, de relevantie van RAAP voor Kwantum/Vitra in twijfel trekken.

 

Wat is de materiële reciprociteitstoets?

Voor wat hoort wat, zo gaat dat in de internationale politieke koehandel rondom multilaterale verdragen. Dit is niet anders als het om het intellectuele eigendomsrecht gaat. Bij de totstandkoming van de BC ontstond er getouwtrek over het assimilatiebeginsel, ofwel het idee dat binnen een BC-lidstaat makers uit andere lidstaten minstens even goed beschermd moeten zijn als nationale makers. Dit bleek vooral een probleem te zijn bij de bepaling omtrent de cumulatie van auteurs- en modelrechtelijke bescherming bij industriële vormgeving. [4] De verhandeling van dat kalf werd daarom aan voorwaarden onderworpen. Zo lezen we in de eerste volzin van artikel 2(7) BC dat het verdrag de lidstaten vrij laat om zelf te bepalen in hoeverre auteurs- en modelrecht in hun nationale rechtsstelsels kunnen en mogen overlappen. Maar, zo stelt de tweede volzin, een maker kan in een ander unieland enkel auteursrecht claimen op een werk van toegepaste kunst mits dat werk ook auteursrecht geniet in het unieland van oorsprong. Ten faveure van beknoptheid, slaan we even de moeilijkheden rondom definities en toepassingsvoorwaarden over. Onthoud kort en simpel: quid pro quo

Het gaat dus om een reciprociteitstoets die door een internationaal verdrag op dwingende wijze wordt opgelegd aan de lidstaten. Waarom zou de Nederlandse rechter deze dan niet mogen toepassen op het conflict in Kwantum/Vitra? In die zaak wenst Vitra in Nederland (BC-lidstaat) auteursrechtelijke bescherming in te roepen voor een designstoel die dergelijke bescherming niet geniet in het land van oorsprong, namelijk de VS (ook een BC-lidstaat). Uitgeknipte situatie, dacht ook AG Drijber. De HR had echter zijn twijfels, vooral omdat het Hof in de RAAP-uitspraak van 2020 had besloten dat de competentie voor een reciprociteitstoets omtrent naburige rechten uit de WPPT niet meer bij nationale instituten rust, maar bij de EU. Meten is weten, moet de HR gedacht hebben, dus dan maar prejudiciële vragen.

 

De relevantie van RAAP

Maar hoe relevant is die uitspraak nu werkelijk? Ondanks dat er in de literatuur al gespeculeerd is over hoe algemeen het Hof die conclusie heeft willen trekken, is het allesbehalve vanzelfsprekend dat dit ook zomaar kan. Het ging daar namelijk over een ander verdrag, een ander toepassingscriterium en een ander intellectueel eigendomsrecht. Laat ons die verschillen eens van naderbij bekijken.

 

WPPT vs. BC

Allereerst is het van belang om de rol van deze twee verschillende verdragen ten aanzien van de rechtsorde van de EU te duiden. De WPPT is onderdeel van dat rechtsstelsel, gezien de EU partij is bij dat verdrag. Dit laat daardoor geen ruimte voor EU-lidstaten om hun eigen weg te bewandelen in de naleving van de WPPT, maar geeft de EU daarover het laatste woord onder de wakende ogen van het Hof. [5] Dit is niet het geval voor de BC, waarbij de EU geen partij is. Wel is de EU partij bij de WIPO Copyright Treaty (WCT) en de TRIPS Overeenkomst, zodat de Unie de belangrijkste BC-bepalingen zoals artikel 2(7) dient te respecteren. [6] Het gaat te ver om te stellen dat daardoor plots de verplichtingen en privileges van BC-lidstaten die ook EU-lidstaten zijn, worden gederogeerd aan de EU. De WCT en TRIPS staan dat ook helemaal niet toe. [7]

 

Omdat het kan vs. omdat het moet

Daarnaast gaat het in de WPPT om een soort discretionaire bevoegdheid om reciprociteit toe te passen. Het betreft namelijk een specifieke uitzondering op het assimilatiebeginsel waarbij een lidstaat niet verplicht is nationale behandeling toe te passen omtrent de beloning van uitvoerende kunstenaars en fonogramproducenten uit andere WPPT-landen, wanneer een dergelijk land zelf een voorbehoud heeft gemaakt bij dit aspect van het verdrag. [8] Deze bepaling staat er an sich niet aan in de weg dat er toch een sympathieker regime wordt gehanteerd op nationaal niveau. In de BC daarentegen is de reciprociteitstoets dwingend voorgeschreven, waardoor een rechter deze steeds ambtshalve dient toe te passen. Dus, waar er bij de WPPT mogelijk de vraag zou kunnen opkomen of de rechter al dan niet de reciprociteitstoets achterwege zou mogen laten, kan er daar bij de BC geen sprake van zijn. De Nederlandse rechter moet de toets uitvoeren in een geval zoals Kwantum/Vitra.

 

Vergoedingsrecht vs. verbodsrecht

Ten slotte gaat het in RAAP en Kwantum/Vitra om verschillende intellectuele eigendomsrechten met verschillende ratio’s. Nabuurrechthebbenden hebben bij de verspreiding van hun opnames niet altijd een verbodsrecht, zoals auteurs- en modelrechthebbenden, maar soms slechts een vergoedingsrecht. [9] Zo ook in RAAP, waar musici uit de VS, die het gebruik van hun fonogrammen in Ierland niet konden verbieden, niet beloond werden voor dat gebruik terwijl er wel winst op werd gemaakt. Deze korte (en kort-door-de-bochtige) weergave van de situatie in RAAP voelt oneerlijk met het oog op de vergoedingsratio. Dat het Hof hier paal en perk aan stelde, voelt dan ook (wederom kort door de bocht) eerlijk

Bij Kwantum/Vitra ligt dat toch anders. Vitra wil zich beroepen op een intellectueel eigendomsrecht dat ze volgens de BC helemaal niet heeft, om zo andere commerciële partijen te verbieden stoelen te produceren die op haar designstoel lijken. Zou de stoel van Vitra ooit in aanmerking zijn gekomen voor modelrecht in Nederland, dan zou die ondertussen ook al verlopen zijn gezien het model dateert uit 1950. En daar knelt nu net het schoentje der eerlijkheid: de ratio achter het modelrecht is om de rechthebbende tijdelijk het alleenrecht op een model te geven om zo haar investeringen terug te winnen en een voorsprong te nemen op de markt voordat iedereen mag voortbouwen op haar werk. Ofwel, gezien Vitra zich volgens de BC alleen op het Nederlands modelrecht kan beroepen, waar ze in dit geval geen aanspraak meer op kan maken, zou het commercieel oneerlijk zijn om de beschermingstermijn van haar stoelontwerp te verlengen via het auteursrecht.

 

Conclusie

Aldus komen we tot het einde van deze kleine tirade waaruit mag blijken dat de HR de relevantie van RAAP voor het komen tot een beslissing in Kwantum/Vitra sterk overschat. Meer nog, uit bovenstaande punten kan worden besloten dat de Nederlandse rechter de materiële reciprociteitstoets ambtshalve moet uitvoeren en aldus tot het besluit zal komen dat Vitra zich niet kan beroepen op het auteursrecht. Maar hoe dienen wij ons hierbij te voelen? Extatisch, omdat intellectuele eigendomsrechten van nature al aanzienlijke beperkingen opleggen aan de mededinging, en minder van dergelijke bescherming dus gunstiger zou zijn? Blij, omdat regels nu eenmaal regels zijn en wij als deontologen waarde hechten aan rechtszekerheid? Of triest, omdat die arme designers uit landen die hen niet overvloedig willen beschermen daarvan ook de dupe zijn in Nederland? Ik ga voorzichtig voor tevreden, want zolang dit soort vraagstukken bestaan, is er een markt voor ons IViR-volk.

 


 

Verwijzingen 

 [1] P.B. Hugenholtz, annotatie bij HvJ 11 juni 2020, C-833/18, ECLI:EU:C:2020:461 (Brompton Bicycle), NJ 2021/175.

[2] HR 31 maart 2023, ECLI:NL:HR:2023:508 (Kwantum/Vitra).

[3] HvJEU 8 september 2020, C-265/19, ECLI:EU:C:2020:677 (RAAP/PPI).

[4] De termen ‘industriële vormgeving’, ‘design’ en ‘werk van toegepaste kunst’ worden voor het doel van dit artikel als synoniemen beschouwd.

[5] Zie artikel 207(1) jo. 3(1)(e) VWEU omtrent de exclusieve competentie van de EU als het gaat om de commerciële aspecten van het intellectueel eigendomsrecht.

[6] Zie artikelen 1(4) WCT en 9(1) TRIPS.

[7] Zie artikelen 1(2) WCT en 2(2) TRIPS. 

[8] Artikel 4(2) WPPT.

[9] Zie, bijvoorbeeld, artikel 15(1) WPPT omtrent het vergoedingsrecht bij de uitzending van voor commerciële doeleinden gepubliceerde fonogrammen; en artikel 7(1) Wet naburige rechten omtrent het Nederlandse vergoedingsrecht bij het uitzenden, heruitzenden of openbaar ten gehore brengen van voor commerciële doeleinden gepubliceerde fonogrammen.

Embark on Sora’s Odyssey – The Newest Era of AI Artistry has Begun

By Martijn de Boer

“A stylish woman walks down a Tokyo street filled with warm glowing neon and animated city signage. She wears a black leather jacket, a long red dress, and black boots, and carries a black purse. She wears sunglasses and red lipstick. She walks confidently and casually. The street is damp and reflective, creating a mirror effect of the colorful lights. Many pedestrians walk about,” reads the prompt of one of Sora’s showcased, seemingly lifelike videos. 

Artificial intelligence, and especially generative AI, has taken the world by storm in recent years. ChatGPT, for one, has become a household name since its introduction in November 2022. As a result of its unprecedented accessibility and efficiency, anyone with access to a laptop or mobile device can now use AI to aid them in their creative pursuits. Ranging from writing entire essays in the blink of an eye to crafting artworks in the style of Monet or Dali, an algorithm can create whatever the user desires based on a simple prompt. A new digital age is heralded by generative AI, and the possibilities are endless. 

Enter Sora, the latest installment in the OpenAI-lead generative AI frontier: a cutting-edge AI tool curated to video editing. Using the same deep-learning techniques as its predecessors, it allows for users to create lifelike videos by way of a simple prompt. Be it an illustrious overhead shot of a snowy afternoon in Tokyo, or a dalmatian traversing across balconies in a colorful Italian village, Sora opens up the possibility for your everyday user to become a filmmaker in their own regard (which is especially topical now in the advent of the Oscars) – in turn augmenting their creative vision and expanding the horizons of their artistic potential.

While the promise of generative AI offers limitless opportunity to explore thus far uncharted realms of artistry, previously confined by the bounds of imagination and talent, one has to be wary of the potential impact this new and highly disruptive technology poses on the creative industry altogether. Generative AI services showcase incredible capabilities, and their ensuing creations often blur the lines between human and machine-generated content. Yet, artificial intelligence is in itself not a creative entity, and its training necessitates the sourcing of millions of datapoints by way of scraping the internet. Only through this comprehensive process, the AI tool contains the magnitudes of data needed to create artworks, articles, songs, or videos that bear a seemingly human-touch, by virtue of its algorithmic prowess. Exactly therein lies the relevancy from the creative and copyright-oriented perspective: how can a generative AI model create a painting in the style of Monet if it does not already have access to the artist’s works? 

The same critical tenet can be applied to the generated work in its own regard: should a user be granted authorship of the created work if they simply used an AI tool to create it? The consensus seems to point to the negative, considering the insufficient amount of human creativity involved in the overall process. Yet, legal opinions diverge on this topic, as the Beijing Internet Court recently ruled it is warranted to bestow copyright ownership onto the person who prompted an AI-generated image. Notwithstanding the possibility, the question remains whether it should, and whether such an allocation is a desirable outcome. The entire notion of generative AI stands at odds with the ratio of intellectual property law: traditionally, innovation and creation beget protection by virtue of the substantial degree of effort that goes into the creative process. The use of an efficient, low-stakes tool like generative AI ought not to gain the same economic benefits then, one could argue.  

Glaringly, the aforementioned scenarios are largely incongruent with the realm of intellectual property law, and provoke questions regarding ownership rights and alternative rights-clearance mechanisms (for example, licensing). Yet, due to the high degree of legal ambiguity and internal obscurity – OpenAI has shown to be highly reluctant in divulging information regarding the datasets its models are based on – there is little substantial basis to initiate action on. The lack of a clear legal framework complicates things further. Whereas the EU’s AI Act and Biden’s Executive Order on AI show great promise and are highly anticipated, these legislative acts will nevertheless take significant time before they are effectively and practically implemented.

In the meantime, ownership disputes run rampant: in December 2023, the New York Times sued OpenAI for copyright infringement on millions of the esteemed newspaper’s articles. OpenAI, in return, falls back on the fair use exception under the US copyright regime. Pending judgment, and awaiting future legislation, it is up to the collaborative effort between policymakers, industry leaders, researchers, and developers alike, to foster a responsible and inclusive landscape – one that encourages creativity and progress, yet addresses adequately the potential legal, ethical, and social implications of generative AI. This tension – and this changing digital landscape (think of, for instance, the advent of Google) – is not a new phenomenon, neither is ultimately the necessity for copyright regimes to adapt to technological innovation. The question then lies more so in how this adaptation should take place in light of the remarkably disruptive nature of generative AI.

If one were to zoom out from a pure IP-perspective and bring to light the potential ethical concerns surrounding generative AI, the situation becomes all the more dire. One of the most pressing concerns currently is the proliferation of misinformation and manipulation facilitated by generative AI tools – something that is especially relevant when it comes to Sora. A state-of-the-art deep learning technique that analyzes and manipulates video content sounds incredible. Yet, the possibility of creating highly realistic but fabricated and harmful videos remains a serious danger as a result of the technology’s widespread access. The generation and dissemination of false information have evolved significantly, making it even easier for public opinion to be manipulated and polarized, and facilitating the unprecedented defamation and misrepresentation of any individual. 

In late January 2024, explicit AI-generated deepfake images of Taylor Swift made the rounds across social media to the point The White House officially commented on it and Congress initiated action. Due to the lack of transparency surrounding the technology’s inner workings, tracing the origin of the controversial posts proved especially cumbersome, while they accumulated millions of views in the meantime. Despite rebuttals from both OpenAI and Microsoft regarding their responsibility and respective content prohibition policies, the highly publicized situation underscored all the more the importance of concrete internal safeguards, ethical guidelines, and regulatory frameworks in curtailing the unrestricted creation of misleading and malicious content, and holding the appropriate parties accountable.

Whereas potential misuse was previously stymied by a keen eye and the model’s inability to imitate reality perfectly – artworks created by generative AI generally appear somewhat dreamy, or feature anatomically incorrect bodies – artificial intelligence has since witnessed exponential growth in both accuracy and sophistication. In just a few years’ time, profound technological advancements have enabled generative AI services to create increasingly sophisticated and convincing content across different modalities. Sora is no exception: whereas a video of two dogs hosting a podcast in the mountains hinges (only ever so slightly) on the surreal, the announced capabilities of the text-to-video model are a testament to the technological prowess it possesses. 

Navigating the myriad of potential challenges in the shrouded voyage of generative AI requires a multifaceted approach: one which involves a sufficiently tailored protection that is aligned with the interests of all parties involved. Legislators should strive to achieve a fair balance between safeguarding the creative spirit and fostering highly promising technological development. In a similar fashion, while generative AI serves as an immense catalyst for creativity and progress, developers of AI-driven models like Sora must implement robust mechanisms to detect and prevent misuse. Ultimately, promoting digital literacy and a sharp degree of critical thinking can enable individuals to discern between authentic, AI-generated, and AI-manipulated content, mitigating the potential detrimental impact of misinformation on society – something that becomes more difficult to accomplish as each day passes, and each new cutting-edge AI tool is introduced to the public. It remains to be seen whether adequate measures will be taken to combat the variety of pressing legal and ethical concerns; or, whether the world will turn a blind eye to them, favoring in lieu of such a future in which human ingenuity and artificial intelligence converge to redefine the boundaries of creative expression.

Examining the drafted European Media Free-dom Act: Combating Harmful Content in Today’s Digital Landscape door Bente van Dijk

Door Bente van Dijk

 

Examining the drafted European Media Free-dom Act: Combating Harmful Content in Today’s Digital Landscape 

Introduction 

Media freedom and diversity are under pres-sure. Amid numerous threats to journalists and the spread of disinformation at the time of the corona pandemic and the war in Ukraine, hope seems to take the form of the European Com-missions’ drafted European Media Freedom Act (EMFA). The EMFA is a highly important piece of landmark of Europe’s digital rights. How-ever, the EMFA as currently drafted may not be sufficiently effective in preventing the spread of harmful content via platforms. In this blog post, I will discuss the deficiencies of the drafted EFMA and offer recommendations to address shortcomings in order to improve the protection of media freedom and pluralism in Europe. 

Basis and legal framework 

The EMFA is a set of rules to protect media plu-ralism and independence in the European Union (EU) as set out in the European Democracy Ac-tion Plan. Until now, media freedom has not been given an effective legal framework of its own at EU level. Pluralism and media freedom are usually areas reserved to the authorities of individual Member States, since they are in a better position to design media regulation ac-cording to their community needs, traditions and specifics of domestic markets. However, several problems have arisen due to divergent approaches in member states regarding media pluralism, causing fragmentation of the internal market. The EMFA now seeks to establish a Eu-ropean framework for the protection of media freedom and pluralism, as well as to combat dis-information and hate speech. The EMFA also introduces provisions that aim to ensure that digital platforms take appropriate measures to address harmful content. 

In terms of content, the EMFA should relate to already existing forms of regulation. The EMFA builds on the Audiovisual Media Ser-vices Directive (AVMSD) by introducing a set of measures to protect media freedom and plu-ralism. Additionally, the EMFA amends and updates the AVMSD in order to strengthen the legal framework on disinformation and hate speech. The EFMA seeks to ensure that digital platforms are held accountable for the content they host, a topic on which the EMFA will com-plement the Digital Services Package: the Digi-tal Services Act and the Digital Markets Act. Specifically, the EMFA includes measures to ensure that audiovisual media services are used to disseminate content that incites violence, ha-tred or discrimination, or that incites terrorism or other forms of criminal activity. It also re-quires that audiovisual media services take ap-propriate measures to ensure that content that incites violence, hatred or discrimination is not made available to minors. 

Omissions and points of improvement 

Regarding content moderation and platform dis-information dissemination, the EMFA includes provisions for increased transparency in online platforms’ algorithms and set up mechanisms for users to report false information and receive corrections. While the EMFA proposes signifi-cant improvement in terms of content modera-tion and platform disinformation dissemination, there are still areas where it could be further im-proved. Firstly, the EMFA should provide clearer definitions of disinformation and hate speech to ensure that platforms are consistent in their content moderation practices. This is espe-cially important given the inconsistent applica-tion of the term hate speech in ECtHR case law since Handyside. Neither term is defined in Ar-ticle 2. This lack of clarity can lead to incon-sistent enforcement of the law, and can create confusion among digital platforms as to what content is considered acceptable. This would also help to prevent any ambiguity of confusion about what constitutes as harmful content. 

While it is necessary to combat disinformation and hate speech, the EMFA’s reliance on algo-rithms and automated tools raises concerns. The proposal should require platforms to be more transparent about their content moderation prac-tices and algorithms, and to provide users with clear explanations of why their content was re-moved. This can be achieved by requiring me-dia organizations to disclose their content mod-eration policies and practices, including how decisions are made and how appeals can be made. Next to that, the EMFA should include stronger sanctions for platforms that fail to com-ply with its requirements. This could include fines, suspension or revocation of licenses, or even criminal penalties. Stronger sanctions would help to ensure that platforms take their responsibilities seriously and act in the best in-terests of users. Overall, it is crucial that the pro-posed EMFA strikes a balance between protect-ing media freedom and ensuring responsible content moderation practices. This would help build trust between platforms and users, and en-sure that platforms are held accountable for their actions. 

Article 17(1) of the drafted EMFA proposes to identify media service providers on a self-de-claratory basis. The suggested prior notice system for self-declared media outlets creates quick and non-transparent procedures for cer-tain privileged actors that will have a major neg-ative impact on the right to freedom of expres-sion and information, and even open the door to actors who intend to distort the democratic pub-lic debate. This mechanism would allow these self-appointed media, whether or not they actu-ally meet the requirements of Article 17(1), to more easily disseminate disinformation, misin-formation and propaganda with less surveil-lance. Given the public interest in the dissemi-nation of disinformation, this article should be removed. These improvements would help to ensure that the EMFA is effective in combatting disinformation and hate speech, and in promot-ing transparency and accountability in content moderation practices. 

Conclusion 

In conclusion, the EMFA has the potential to significantly impact media freedom and content moderation practices in the EU. However, there are several areas in which the EMFA can be im-proved to ensure that it is effective in tackling hate speech and disinformation. These areas in-clude providing more clarity on the definition of hate speech and disinformation, and providing clear guidance on how digital platforms should respond to hate speech and disinformation. Therefore, it is crucial that the proposal under-goes careful consideration and revision to en-sure that it strikes a balance between protecting media freedom and ensuring responsible con-tent moderation practices. 

Juice channels zetten de verhouding tussen de privacy en persvrijheid verder op scherp

Door Christiaan Cornet

Roddelnieuws is al zo oud als de weg naar Rome. Zo wordt het werk van de Romeinse dichter Marcus Martialis door historici beschouwd als een van de eerste vormen van roddeljournalistiek en dateert de eerste roddelrubriek in een dagelijkse krant al uit de jaren 30 van de vorige eeuw[i] Sinds kort is er echter een nieuwe nieuwsbron die in deze schijnbaar diep menselijke behoefte voorziet. Zogenoemdejuice channels verspreiden via YouTube- en Instagramkanalen roddels over bekende Nederlanders. Deze kanalen opereren vaak op een genadeloos harde wijze. Persoonlijke tragedies en ernstige beschuldigingen worden zonder enige terughoudendheid of respect voor de journalistieke beroepsethiek gereduceerd tot clickbait.

Het kanaal van vlogger Yvonne Colderweijer is een van de populairste juice channels van Nederland. De roekeloze wijze waarop zij roddels bespreekt trekt een groot publiek, maar is ook de reden dat ze regelmatig in de rechtbank verschijnt. In één van deze rechtszaken vorderde realityster Samantha Steenwijk, beter bekend als Barbie, onder andere de openbaarmaking van de bronnen van Colderweijers roddels.[ii] De rechter wees deze vordering af. In kort geding oordeelde de rechter namelijk dat de roddels van Colderweijer onder het begrip ‘journalistieke activiteiten’ vallen. Deze kwalificatie impliceert, vanwege de cruciale rol van de journalist in een democratische samenleving, een verhoogde mate van bescherming onder artikel 10 EVRM. Dit betekende in deze zaak dat Colderweijer zich terecht kon beroepen op haar recht op bronbescherming. Desondanks moet Colderweijer haar uitlatingen rectificeren van de rechter. De bronnen van Colderweijer waren dusdanig onbetrouwbaar dat het recht op privacy van Steenwijk in de zaak zwaarder weegt.

Zelf was Colderweijer tevreden met het vonnis. Op haar Instagramaccount geeft ze aan dat  ze dankzij deze uitspraak een handleiding voor het verspreiden van haar juice heeft. In dit oordeel geeft de rechter namelijk ook richtlijnen voor een werkwijze die wel door de beugel kan. De rechter kent dus, ondanks dat zij onderkent dat Colderweijer de journalistieke beroepsethiek aan haar laars lapt, een journalistieke status toe aan de juice van Colderweijer. Het oordeel van de rechter wordt om deze reden niet door iedereen goed ontvangen. Emeritus hoogleraar informatierecht Egbert Dommering reageert in de NRC kritisch op de uitspraak.[iii] Hij stelt dat de rechter in deze zaak een grens had moeten trekken. De video’s van Colderweijer maken volgens hem geen deel uit van het maatschappelijk debat, maar zien alleen op het trekken van zoveel mogelijk kijkers. Tot slot stelt Dommering dat het juridisch kader waarin dit soort zaken worden beslist, en dat vooral tot stand is gekomen in de jaren negentig, niet langer bruikbaar is.

De tegenstelling tussen Colderweijer en Dommering is exemplarisch voor het dilemma dat juice channels veroorzaken. Aan de ene kant kan, zeker in lagere rechtspraak, niet zomaar worden afgeweken van een juridisch raamwerk dat het gevolg is van een aantal decennia aan internationale rechtspraak. Aan de andere kant lijken juice channels een soort gevaarlijke mutatie van traditionele roddelbladen die zo snel mogelijk dient te worden uitgeroeid. Een werkwijze waarbij een ‘spionnenleger’ wordt aangemoedigd om zoveel mogelijk roddels te verzamelen, staat gevoelsmatig immers zo ver af van de journalistieke norm dat deze ook juridisch niet in het zelfde hokje geplaatst mag worden. De opmerkingen van Dommering lijken een echo van deze tweede houding ten aanzien van juice channels. Maar biedt het huidige juridische raamwerk dan geen aanknopingspunten voor een strengere uitleg van het begrip ‘journalistieke activiteiten’?

Het EHRM kent, naast een verhoogde mate van bescherming, ook verplichtingen en verantwoordelijkheden toe aan journalisten. In bijvoorbeeld het Flux no.6 arrest laat het EHRM het recht op privacy op beroepsethische gronden prevaleren boven de vrijheid van meningsuiting.[iv] In deze zaak had een journalist een artikel geschreven waarin hij een directeur van een middelbare school van fraude beticht. De journalist had hierbij echter geen wederhoor gepleegd. Dit arrest is een voorbeeld van een zaak waarin de journalistieke beroepsethiek een belangrijke rol speelt in de afweging van artikel 10 en artikel 8 EVRM. Bovendien zou deze argumentatie van het EHRM een aanleiding kunnen zijn om de naleving van de journalistieke beroepsethiek zwaarder mee te laten wegen bij de beoordeling van het journalistieke karakter van een uiting.

Een uitleg van het begrip ‘journalistieke activiteiten’ die sterker gericht is op de journalistieke kwaliteit van een publicatie zou veel mensen dus als muziek in de oren klinken. Het is echter onwaarschijnlijk dat hogere rechters snel zullen afwijken van het in het kort geding tussen Colderweijer en Steenwijk toegepaste toetsingskader. De voorzieningenrechter oordeelde in het kort geding dat Colderweijer ‘journalistieke activiteiten’ verricht op basis van het feit dat zij ‘informatie, meningen of ideeën aan het publiek bekendmaakt’. Deze ruime uitleg is gebaseerd op de rechtspraak van het EHRM en houdt in grote mate rekening met het gevaar voor censuur en andere inperkingen van de vrijheid van meningsuiting. Het beoordelen van de kwaliteit van een publicatie is immers altijd subjectief. En strikte of onduidelijke richtlijnen voor journalistieke publicaties zullen juridische procedures waarmee journalisten monddood gemaakt worden in de hand werken. Dit gevaar is door Rucz recentelijk nog benadrukt in haar artikel omtrent SLAPP’s en de (nauwe) toepassing van de journalistieke exceptie uit artikel 85 AVG.[v]

Tot slot, het lijkt er op dat juice channels de verhouding tussen het recht op privacy en de vrijheid van meningsuiting binnen de journalistieke praktijk nog verder op scherp zetten.
Daarom is de wens naar een wijziging van het juridische kader waarbinnen deze zaken beslist worden enigszins begrijpelijk. Een engere uitleg van het begrip ‘journalistiek’ brengt echter ook serieuze gevaren voor de vrijheid van meningsuiting met zich mee. Bovendien betekent een kwalificatie als journalist niet alleen extra rechten, maar ook verplichtingen en verantwoordelijkheden die nageleefd moeten worden. Daarom is het, ondanks de ogenschijnlijk afwijkende positie die juice channelsinnemen binnen het journalistieke landschap, twijfelachtig of deze kanalen ook juridisch anders benaderd dienen te worden.

 

[i] Garry Wills, ‘Rome’s Gossip Columnist’, The American Scholar 2008 Vol. 77.

[ii] Rechtbank Amsterdam, 29-04-2022, ECLI:NL:RBAMS:2022:234.

[iii] Mark Koster, De ‘juice’ van Yvonne Coldeweijer is volgens de rechter toch echt journalistiek, NRC, 22 mei 2022.

[iv] EHRM 29 oktober 2008, nr. 22824/04, para. 8 (Flux No.6).

[v] M. Rucz, ‘SLAPPed by the GDPR: protecting public interest journalism in the face of GDPR-based strategic litigation against public participation’, Journal of Media Law (14/1), 2022, p.1-10.

Het zwarte randje van reality-tv

Door Noortje van Hoorn

Het is een gewone ochtend, zo gewoon als ochtenden soms kunnen zijn. Een man rijdt naar zijn werk terwijl de radio muziek afspeelt op de achtergrond. Plotseling wordt het signaal onderbroken door een of andere uitzending. Hij begrijpt niet meteen waar de stem op de radio het over heeft, tot hij zich realiseert dat de stem exact al zijn bewegingen op dat moment beschrijft. De uitzending gaat over hemzelf! Het is een van de meest iconische momenten van de film de Truman-show: een film over een man die de ster is van zijn eigen tv-show, zonder dat hij het zelf weet. Zijn idyllische geboorteplaats bevindt zich eigenlijk in ’s werelds grootste tv-studio en al die vriendelijke mensen in zijn leven, zelfs zijn ouders en vrouw, zijn eigenlijk acteurs. Toen de film ‘The Truman Show’ in 1998 uitkwam, was de mening van veel mensen nog: waarom zouden miljoenen mensen het dagelijkse leven willen volgen van iemand die net zo saai is als ikzelf?

Wat is er veel veranderd in 23 jaar. Reality-tv is overal en het is booming. In deze shows trouwen mensen bij de eerste ontmoeting , gaan ze met hun partner naar een eiland om te worden gescheiden en daarna verleid om vreemd te gaan en in sommige reality-TV shows strijden mensen om wie de beste plastische chirurgie heeft gekregen. Maar reality-tv heeft een duistere kant: veel deelnemers plegen zelfmoord of doen een poging, er vindt zo nu en dan seksueel geweld plaats dat wordt uitgezonden en de deelnemers worden vaak sterk gemanipuleerd. En toch: tieners zien deelname aan een reality-tv-show als een geweldige manier om beroemd te worden. Tien procent van de Britse tieners zei bereid te zijn om te stoppen met hun opleiding als ze een ster op reality-televisie zouden kunnen worden, gemotiveerd door het uitzicht op geld en succes. Met grote macht, komt grote verantwoordelijkheid. De vraag is: nemen deze reality-tv-programma’s hun verantwoordelijkheid en zouden ze dat moeten doen?

De Truman-show is in onze huidige tijd net zo – zo niet relevanter –  als toen de film uitkwam in 1998, omdat het thema raakt aan iets dat cruciaal is voor de democratische samenleving: de taken en verantwoordelijkheden van de media. Artikel 10 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens beschermt het recht van eenieder om een ​​mening te koesteren en zich vrij te uiten zonder inmenging van de overheid. Maar het houdt ook de vrijheid van het publiek in om informatie te ontvangen. Bij de uitoefening van dit recht op vrijheid van meningsuiting draagt ​​eeenieder bepaalde plichten en verantwoordelijkheden. Het is bijvoorbeeld niet toegestaan ​​aan te zetten tot discriminatie, haat, geweld of segregatie, ideeën over raciale superioriteit te verspreiden of de holocaust te ontkennen. Sommige actoren binnen de maatschappij hebben een grotere verantwoordelijkheid bij het gebruik maken van dit recht, vooral de media. De media vervullen een rol van  ‘publieke waakhond’, wat essentieel is voor de democratische samenleving. De media creëren namelijk een forum voor debat, dragen bij aan de opinievorming van burgers en vergroten de deelname aan het publieke debat van mensen. Daarnaast zijn de media verantwoordelijk voor de verspreiding van informatie, waarbinnen een grote variatie aan soorten informatie te vinden is; van educatieve doeleinden tot entertainment. Het creëren van een forum voor het publiek debat is niet alleen maar de taak van de pers, deze functie kan bijvoorbeeld ook vervuld worden door NGO’s en bloggers

Maar waar plaats je reality-tv shows in het brede spectrum van verschillende soorten media, en, wat zijn in het bijzonder hun specifieke taken en verantwoordelijkheden? Reality-tv is een vorm van amusement, hoe platvloers soms ook. Wel heeft het duidelijk een zekere invloed op de samenleving en er kan beargumenteerd worden daarom ook daaruit voortvloeiende verplichtingen. Zeker omdat artikel 10 EVRM verplichtingen oplegt aan iedereen die gebruik maakt van zijn vrijheid van meningsuiting. Journalisten hebben bepaalde plichten en verantwoordelijkheden in de uitoefening van hun werk. In lijn daarmee kan je concluderen dat er ook soorgelijke normen bestaan voor reality-tv-producenten. In 2002 heeft het Permanent Comité voor grensoverschrijdende televisie van de Raad van Europa een verklaring uitgegeven, als reactie op de opkomst van reality-tv-shows. Hierin werd de noodzaak benadrukt voor televisieprogrammeurs om de menselijke waardigheid en de grondrechten van anderen hoog te houden. In de verklaring werd vermeld hoe dit soort shows de menselijke waardigheid kunnen aantasten en hoe dit kan leiden tot een volledig verlies van het privéleven van deelnemers. De verklaring vestigde ook de aandacht op hoe zij lichamelijk en geestelijk lijden kunnen doorstaan. Daarom moeten contracten worden ontworpen om de meest kwetsbare partijen te beschermen tegen het afstand doen van al hun rechten, in ruil voor geld en populariteit.

Het belangrijkste doel van het Europees verdrag voor de rechten van de mens is het beschermen van de menselijke waardigheid en vrijheid. Een vergaand voorbeeld van het respecteren van de menselijke waardigheid is te vinden in een zaak van het Mensenrechtencomité over het zogenaamde ‘dwergengooien’. In deze uitspraak is vastgesteld dat de activiteit van ‘dwerggooien’ de menselijke waardigheid schendt, zelfs wanneer de betrokkene er vrijwillig aan deelneemt.  Dit raakt aan het complexe aspect van reality-tv: deelnemers doen vrijwillig afstand van hun recht op privacy en stemmen ermee in gemanipuleerd te worden, allemaal in dienst van entertainment. Maar zoals te zien is in het geval van ‘dwergengooien’: ook wanneer iemand vrijwillig instemt met extreem vernederende activiteiten staat de menselijke waardigheid op het spel.

Daarom kan er kan worden beargumenteerd dat reality-tv-programma’s meer verantwoordelijkheid zouden moeten nemen door hun deelnemers op een ethisch verantwoordelijke manier te behandelen en ervoor te zorgen dat hun menselijke waardigheid tijdens deze shows intact blijft. Zo zouden reality-tv shows er bijvoorbeeld voor kunnen zorgen dat deelnemers weten waar ze voor tekenen of een vergelijkbaar soort commissie opstellen als gebruikt wordt bij wetenschappelijk onderzoek met mensen, welke de rechten van vrijwilligers bewaakt bij psychologische experimenten. Het is verwerpelijk om ‘amusement’ te verkiezen boven de mentale en fysieke gezondheid van deelnemers, zeker op een medium als tv dat bijzonder indringend is en daardoor een groter publiek bereikt dan bijvoorbeeld een krant.

Kortom, de producenten van reality-tv shows dienen te her-evalueren wat hun verantwoordelijkheden zijn als deelnemers aan het publieke debat. Dit zijn ze verplicht naar niet alleen hun deelnemers, maar ook vanuit de invloed die zij op het publieke debat. Ze dienen de menselijke waardigheid van deelnemers intact te houden, ook wanneer deelnemers ‘vrijwillig’ deelnemen. De Truman-show was een horrorfilm, ingenieus neergezet als een komedie. Je kan je afvragen wat Truman zou hebben gevonden van de tegenwoordige reality-tv. Mijn gok is dat hij zou vinden dat deelnemers zijn nachtmerrie van een leven herleven door aan reality-tv deel te nemen. Zou jij het met hem eens zijn?

Non Fungible Tokens en Intellectueel Eigendom: Hoe Zit Het?

Door Bibi-Ann Hesselink

69.3 miljoen euro. Voor dit bedrag is een kunstwerk, gemaakt door digitale kunstenaar Beeple, verkocht op een veiling georganiseerd door Christie’s. [1] Wat maakte dit kunstwerk zo speciaal? Het is een volledig digital kunstwerk, dat fysiek niet bestaat. Maar dat is niet alles. Het kunstwerk is namelijk getokeniseerd en staat op een Non Fungible Token (NFT) in een blockchain. Ook al bestaan NFT’s een tijdje, het gebruik (en de verkoop van) NFT’s is in de laatste maand geëxplodeerd. Op de website https://opensea.io/ kun je NFT’s kopen, niet met euro’s maar met Ether, een cryptomunt vergelijkbaar aan Bitcoin. Op dit moment is het duurste wat je op de website kunt kopen een afbeelding van 3D cryptopunk (een van de eerste NFT’s) voor 5000 Ether, omgerekend 12,787,650,26 US Dollar.

Deze nieuwe technologie brengt wel vragen met zich mee, zeker op het gebied van Intellectueel Eigendom (IE). Deze blog heeft tot doel om een overzicht te geven over hoe NFT’s werken en wat de (potentiële) impact is op sommige IE rechten, met name het auteursrecht, het merkenrecht en het octrooirecht.

Wat is een NFT

Ten eerste moet duidelijk gemaakt worden wat een NFT inhoudt. Om een goede uitleg te kunnen geven, moeten twee concepten uitgelegd worden: “non-fungible” en “token”.

Iets is “fungible” wanneer een middel niet uniek is. Bijvoorbeeld, de euro die in jouw portemonnee zit heeft dezelfde waarde als de euro die in de portemonnee van je buurvrouw zit. [2]  Daarentegen zijn “Niet Fungible” middelen unieke middelen die niet een op een geruild kunnen worden. Goede voorbeelden zijn collectors items (zoals baseball kaarten, sneakers en Pokémon kaarten) of huizen. [3]

Ten tweede, wat is een token? Een token kan van alles zijn, de waarde ligt in wat het representeert. Het is te vergelijken met een cadeaukaart. De kaart zelf is niks waard, maar het bedrag dat er op staat wel. [4]  

Een “Non Fungible token’’ is dus, kort gezegd, een unieke code die linkt naar een digitaal werk of goed.  De NFT kan een volledig digitaal object vertegenwoordigen (in de vorm van tickets, in-game accessoires, of kunst) maar kan ook gelieerd zijn aan fysieke objecten, zoals tassen, sneakers of zelfs registergoederen.

Na creatie of koop worden NFT’s opgeslagen op een blockchain, meestal die van Ethereum.

Blockchain en smart contracts

Een blockchain is een database waarbij verschillende transacties op kunnen worden vastgesteld. Transacties worden vastgesteld op blokken, die als ze eenmaal toegevoegd zijn, niet meer veranderd kunnen worden. [5] Hierdoor garandeert blockchain transparantie. Aan de transacties kunnen ook “smart contracten” hangen. Dit zijn voorwaarden die je aan je transactie vastlegt, zoals bijvoorbeeld de royalties die de artiest ontvangt. [6] Beeple heeft bijvoorbeeld in zijn voorwaarden staan dat als zijn NFT doorverkocht wordt, hij tien procent van het bedrag ontvangt. [7]

NFT en auteursrecht

Wat men dus koopt is een echtheidscertificaat, met of zonder voorwaarden eraan verbonden. Hoe zit het dan met het auteursrecht? Is er überhaupt auteursrecht op een werk op een NFT? 

Volgens Nederlandse jurisprudentie is een werk auteursrechtelijk beschermd indien het een “Eigenlijk Persoonlijk karakter” heeft een “Persoonlijke stempel van de maker” (ook wel EOK en PS genoemd). Zolang het aan deze (laagdrempelige) voorwaarden voldoet, kan het werk op een NFT dus in principe auteursrechtelijk beschermd zijn. 

De rechthebbende van het auteursrecht is in principe de maker van het werk. [8] Maar wat als een NFT linkt naar een werk dat gemaakt is van verschillende auteursrechtelijke beschermde werken. Zie als voorbeeld de NFT die verkocht is door model en actrice Emily Ratajkowski. [9] Ze poseert zelf voor een print van kunstenaar Richard Prince. De print is een foto van een foto van haarzelf gemaakt voor een Sports Illustrated issue, die op haar Instagram feed is geplaatst. Dit werk is zonder haar toestemming geprint en in een galerie gehangen en verkocht. [10] Drie werken bevinden zich dus in een foto: Ratajkowski’s foto, de print van Prince en de foto van Sports Illustrated. Dat betekent ook drie verschillende (mogelijke) auteursrechthebbenden.  Echter, Ratajkowski is diegene die elke keer dat haar NFT doorverkocht wordt, en een aandeel van het geld krijgt. Zij ziet het als het terugkrijgen van haar rechten, en controle uitoefenen over haar image en persoon. [11]

Tevens wordt ook steeds meer muziek als NFT verkocht. Soms verkopen artiesten alleen albums in de vorm van NFT’s, maar soms ook de auteursrechten. Delen van het auteursrecht worden verdeeld in verschillende NFT’s en later verkocht. [12] Een nieuw platform die dat regelt is Bluebox. [13] Door deze NFT’s te kopen, is het mogelijk om als luisteraar geld te verdienen aan de muziek van je favoriete artiest. Sommigen zien dit fenomeen als het begin van het einde voor platenmaatschappijen en maatschappijen zoals Buma/Stemra. [14] Ik vraag me ten zeerste af of dit überhaupt gaat gebeuren en of dit wenselijk is. Het lijkt me, gezien de opmars van NFT’s en de miljoenen deals, meer voor de hand liggend dat de maatschappij NFT’s gaat omarmen, dan dat ze verdwijnen.

Inbreuk

Als je dus een NFT koopt, betekent dat niet dat jij ook automatisch het auteursrecht op het werk bezit. Het is bijvoorbeeld mogelijk om een foto van Tom Cruise van het internet te halen, deze op een NFT te zetten en vervolgens door te verkopen. Tom Cruise en/of de fotograaf hebben hier waarschijnlijk niet mee ingestemd. Volgens de Nederlandse Auteurswet hebben alleen de rechthebbenden het recht om hun werk te verveelvoudigen. NFT’s kunnen het dus makkelijker maken om inbreuk te maken op iemands auteursrecht.

NFT en Merkenrecht: Anti-namaak

Nu het auteursrechtelijk aspect van NFT’s (kort) is behandeld, zal het merkenrecht aan bod komen. Zoals eerder aangemerkt zijn NFT’s echtheidscertificaten. Dit kan een uitkomst bieden in de strijd tegen namaakgoederen. Blockchain technologie wordt steeds meer gebruikt in de strijd tegen namaakgoederen. Recentelijk heeft de EUIPO (European Intellectual Property Office) een actieplan ontworpen om een blockchain gebaseerd authenticatie platform te creëren. [15] De LVMH (Louis Vuitton Moet Hennessy) groep heeft, samen met Microsoft, de laatste twee jaar gewerkt aan een op blockchain gebaseerde track en trace systeem. [16] Een etiquette met een unieke crypto identifier zou met de fysieke producten, zoals een tas of champagnefles, geleverd worden. Omdat elke NFT uniek is, is het onmogelijk om deze te dupliceren en zou een kijkje op de blockchain de echtheid van het product aan kunnen tonen. Hierdoor moet het ook mogelijk worden voor de nieuwe eigenaar om te zien waar het product is geweest. Dit is natuurlijk een stapje vooruit in de strijd tegen namaakgoederen, maar is vooral ook handig voor de merken zelf. Zijn kunnen namelijk ook voorwaarden aan de NFT hangen, zoals het ontvangen van geld in geval van doorverkoop van het goed. [17]

NFT en Octrooirecht

Ook in het octrooirecht wordt onderzoek gedaan naar hoe NFT’s het octrooisysteem kunnen optimaliseren.

Maar eerst is de vraag of NFT-technologieën octrooirechtelijk beschermd zijn. In de US heeft Nike in 2019 een octrooi gekregen voor een NFT van digitale schoenen, op wat zij noemen een “system and method for providing cryptographically secured digital assets”, die gelinkt kunnen worden aan echte schoenen. [18] Het is dus mogelijk om in de toekomst een Nike sneaker te kopen, en deze “virtueel” te dragen. In Europa is het nog de vraag of een octrooi op de NFT-technologie mogelijk is. Om octrooirechtelijk beschermd te worden, moet een technologie/uitvinding aan bepaalde voorwaarden voldoen: nieuwheid, inventiviteit en industriële toepasbaarheid. [19] Aan het voldoen aan de eerstgenoemde eis bestaan twijfels. De nieuwheid van een uitvinding betekent namelijk “dat uw uitvinding vóór de datum van octrooiaanvraag nergens ter wereld openbaar is gemaakt. Ook niet door uzelf.” NFT’s bestaan al sinds 2017. De kans lijkt dus klein dat de NFT-technologie geoctrooieerd kan worden. Dit betekent echter niet dat als een uitvinding getokeniseerd wordt, deze niet geoctrooieerd kan worden. 

Octrooien zelf kunnen ook mogelijk op een NFT gezet worden. Hierdoor zou niet alleen de toegang, maar ook de verkoop en de licenties van octrooien makkelijker worden. International Business Machines Corporation (IBM) is hier op dit moment mee bezig. Dit is niet zo gek, gezien zij in Amerika het bedrijf zijn dat de meeste octrooien heeft gekregen, namelijk 9300 stuks. [20] Zij creëren hun eigen NFT-marktplaats die op hun eigen IBM-blockchain opgeslagen wordt. [21] Echter is de vraag of octrooien op een NFT zetten veel veranderingen brengt aan het huidige systeem. Je kan nu zelf vrij gemakkelijk octrooien opzoeken en in de informatie staat al de eigenaar. Authenticiteit van een octrooi is vrijwel altijd gegarandeerd, gezien deze door officiële instanties wordt gepubliceerd. Aan de ander kant, denk ik dat het makkelijker en transparanter maken van het verkoopproces voor octrooien mogelijk meer investeerders kan aantrekken.

Mogelijk nadeel?

Desalniettemin hebben NFT’s ook nadelen. De impact die deze transacties op het milieu heeft is niet te negeren. Volgens Akten, die onderzoek deed naar de ecologische impact van NFT, is een NFT-transactie goed voor een voetafdruk van 82 kWh, met een uitstoot van 48 KgCO2. Dat is ongeveer het gemiddelde elektriciteit gebruik van een Europeaan voor 8 dagen, en de uitstoot is gelijk aan twee uur Netflix kijken. [22] Echter wordt er al gekeken naar hoe de Ethereum blockchain groener kan. [23]

Conclusie

Tot slot: NFT’s hebben impact op het auteursrecht omdat ze het makkelijker maken om inbreuk te plegen, maar ook omdat de vragen rondom wie de auteursrechthebbende is soms onduidelijk zijn. Ook in de muziekindustrie ziet het er naar uit dat NFT’s de industrie gaan veranderen. Tevens kunnen NFT’s helpen namaak goederen te identificeren. Als laatste ziet het er naar uit dat octrooien ook binnenkort als NFT worden opgeslagen. De vraag is wel in hoeverre dit een hype is, en of de IE wetten deze technologie aankunnen.

 


[1] Gill 2021.

[2] NFT: Hype of Panacee? Lees hier meer over de werking, voor- en nadelen! 2021, https://danceadvocaat.nl/2021/03/17/nft-hype-of-panacee/ laatst bijgewerkt op 21 april 2021. 

[3] NFT: Hype of Panacee? Lees hier meer over de werking, voor- en nadelen! 2021, https://danceadvocaat.nl/2021/03/17/nft-hype-of-panacee/ laatst bijgewerkt op 21 april 2021. 

[4] What are NFT’s in Crypto? (Non-Fungible Tokens!) – Beginner’s Guide 2021.

[5] Copyright (auteursrecht) en NFTs in de muziekindustrie 2021.

[6] Copyright (auteursrecht) en NFTs in de muziekindustrie 2021.

[7] ABC/Reuters 2021.

[8] Zie Artikel 1 van de Auteurswet.

[9] Kastrenakes 2021.

[10] Kastrenakes 2021.

[11] Kastrenakes 2021.

[12] Ingham 2021.

[13] Ingham 2021.

[14] Ingham 2021.

[15] Anti-counterfeiting Blockathon Infrastructure, https://euipo.europa.eu/ohimportal/en/web/observatory/blockathon/acbi laatst bijgewerkt op 22 april 2021. 

[16] The Fashion Law 2021.

[17] The Fashion Law 2021.

[18] NFT.NYC 2020 .

[19] Zie Artikel 2 van de Rijksoctrooiwet 1995.

[20] IBM Tops U.S. Patent List for 28th Consecutive Year, https://www.research.ibm.com/patents/ laatst bijgewerkt op 30 april 2021.

[21] IPwe’s NFT case for Unlocking $1 Trillion Patent Industry, CBDC Projects See Spurred Attention, and the EU Announce Proposal for Regulating AI. 2021, https://medium.com/blockchain-weekly/ipwes-nft-case-for-unlocking-1-trillion-patent-industry-cbdc-projects-see-spurred-attention-4fe925efec5c laatst bijgewerkt op 27 april 2021. 

[22] Atken 2020.

[23] Voor meer informatie zie Non-fungible tokens (NFT) ,op  https://ethereum.org/en/nft/ laatst bijgewerkt op 28 april 2021.


Literatuurlijst: 
ABC/Reuters 2021
ABC/Reuters ‘Digital artist Beeple $US70m richer as NFT piece becomes first sold by major auction house – ABC News’,  2021.  https://www.abc.net.au/news/2021-03-12/nft-digital-artwork-sells-for-nearly-us-70-million-beeple/13241076

Atken 2021
M. Atken ‘The Unreasonable Ecological Cost of #CryptoArt. Part 1 ’,  2020. https://memoakten.medium.com/the-unreasonable-ecological-cost-of-cryptoart-2221d3eb2053.

Copyright (auteursrecht) en NFTs in de muziekindustrie 2021
‘Copyright (auteursrecht) en NFTs in de muziekindustrie’, Its Legal 2021. https://www.itslegal.nl/blog/617472_copyright-van-de-toekomst-wat-betekenen-blockchain-en-nfts-voor-het-auteursrecht-en-de-muziekindustrie.

Gill 2021
T. Gill ‘Dit is de man die het NFT-kunstwerk van Beeple kocht voor $69 miljoen’, Business Insider 2021. https://www.businessinsider.nl/beeple-verkoop-everydays-koper-69-miljoen/.

Ingham 2021
J. Ingham ‘NFTs for copyrights: Why non-fungible tokens could transform who gets paid from music rights, and how ’, 2021. https://www.musicbusinessworldwide.com/nfts-for-copyrights-why-non-fungible-tokens-could-transform-who-gets-paid-from-music-rights-and-how/.

Kastrenakes 2021
J. Kastrenakes ‘How many layers of copyright infringement are in Emily Ratajkowski’s new NFT?’, The Verge 2021. https://www.theverge.com/2021/4/24/22399790/emily-ratajkowski-nft-christies-copyright-nightmare-richard-prince.

NFT.NYC 2020
NFT.NYC ‘Nike’s Dec 2019 patent reveals revolutionary NFT use’, NFT NYC 2020. https://nftnyc.medium.com/nikes-dec-2019-patent-reveals-revolutionary-nft-use-a74c115bd0c.

The Fashion Law 2021
The Fashion Law ‘LVMH, Richemont and Prada Team Up for New Blockchain Venture Aimed at Tracing, Authenticating Luxury Goods ’, The Fashion Law 2021. https://www.thefashionlaw.com/lvmh-richemont-and-prada-team-up-for-new-blockchain-venture-aimed-at-tracing-authenticating-luxury-goods/.

Websites:
Anti-counterfeiting Blockathon Infrastructure
Anti-counterfeiting Blockathon Infrastructure, https://euipo.europa.eu/ohimportal/en/web/observatory/blockathon/acbi laatst bijgewerkt op 22 april 2021.

IBM Tops U.S. Patent List for 28th Consecutive Year
IBM Tops U.S. Patent List for 28th Consecutive Year, https://www.research.ibm.com/patents/ laatst bijgewerkt op 30 april 2021.

IPwe’s NFT case for Unlocking $1 Trillion Patent Industry, CBDC Projects See Spurred Attention, and the EU Announce Proposal for Regulating AI.
IPwe’s NFT case for Unlocking $1 Trillion Patent Industry, CBDC Projects See Spurred Attention, and the EU Announce Proposal for Regulating AI. 2021, https://medium.com/blockchain-weekly/ipwes-nft-case-for-unlocking-1-trillion-patent-industry-cbdc-projects-see-spurred-attention-4fe925efec5c laatst bijgewerkt op 27 april 2021.

Non-fungible tokens (NFT)
Non-fungible tokens (NFT) , https://ethereum.org/en/nft/ laatst bijgewerkt op 28 april 2021.

De onwenselijkheid van de strafbaarstelling van verheerlijking terrorisme

Door Frank Joosten

In Spanje gaan al een aantal weken duizenden betogers de straat op om te protesteren tegen de arrestatie van rapper Pablo Hásel. De rapper werd in 2018 veroordeeld tot 9 maanden cel voor onder andere het verheerlijken van terrorisme. Hij verstuurde in de periode 2014 tot 2016 een paar duizend tweets waarin hij refereerde aan de gewapende strijd van de groepen Grapo en ETA, groeperingen die in Spanje worden gezien als terreurorganisaties.(1) Volgens Amnesty International staat Spanje symbool voor een zorgwekkende trend in Europa, waar de vrijheid van meningsuiting steeds verder wordt ingeperkt in het kader van de nationale veiligheid. Met het oog op de aankomende verkiezingen is het ook interessant om te kijken of dit thema in Nederland een issue is. Dit blijkt wel degelijk het geval, het strafbaar stellen van verheerlijking van terrorisme is immers onderdeel van het verkiezingsprogramma van het
CDA.(2) Al vanaf 2005 tracht het CDA de strafbaarstelling van verheerlijking van terrorisme wettelijk te verankeren en momenteel is het wetsvoorstel Strafbaarstelling verheerlijking terrorisme, ingediend door CDA-kamerlid Monica Keijzer, aanhangig bij de Tweede Kamer.(3) Maar wat houdt dit wetsvoorstel precies in en waarin schiet het huidige instrumentarium te kort? En hoe verhoudt zich dit tot de vrijheid van meningsuiting uit art. 10 van het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens (hierna: EVRM)? In deze blog zal ik daarop antwoord gegeven.

Wetboek van Strafrecht

Het huidige Wetboek van Strafrecht (hierna: WvSr) beschikt al over de strafbaarstellingen van opruiing (art. 131, 132 WvSr) en het aanzetten tot haat, geweld en discriminatie (art. 137c t/m 137e WvSr). Waarin zit dan de toegevoegde waarde van het wetsvoorstel? In de zogenoemde Context-zaak uit 2015 heeft de rechtbank geoordeeld dat het enkele verheerlijken van een terroristisch misdrijf op zichzelf niet strafbaar is; er dient sprake te zijn van bijkomende omstandigheden.(4) Dit baart initiatiefnemer Keijzer zorgen. Het wetsvoorstel houdt dan ook kort gezegd in dat indien er sprake is van verheerlijking van een terroristisch misdrijf er een gevangenisstraf kan worden opgelegd van ten hoogste een jaar of een geldboete van de vierde categorie (maximaal 20.500 euro). Wat daarbij van belang is dat er sprake is van verheerlijking indien er blijk wordt gegeven van een hoge waardering voor een terroristisch misdrijf. Voorbeelden hiervan zijn het zwaaien met een vlag van IS of het via sociale media uiten van waardering van een onthoofdingsfilmpje van IS. Volgens Keijzer is het wetsvoorstel noodzakelijk omdat verheerlijking van terroristische misdrijven burgers diep kan kwetsen, de samenleving kan ontwrichten en een voedingsbodem kan zijn voor radicalisering.(5) Maar hoe staat dit in verhouding tot de vrijheid van meningsuiting uit art. 10 van het EVRM?

Vrijheid van meningsuiting

De vrijheid van meningsuiting uit art. 10 EVRM behelst niet alleen uitingen die positief worden ontvangen of als onschuldig worden gezien. Uit de zogenoemde Handyside-leer volgt dat ook uitingen die een staat of bevolkingsgroep kunnen beledigen, shockeren of verontrusten vallen onder de reikwijdte van art. 10 EVRM.(6) De ondergrens van art. 10 EVRM zit hem in uitingen die vallen onder de zogenoemde ‘hate speech’. Maar de vrijheid van meningsuiting is geen absoluut recht. Dit recht mag worden ingeperkt indien er is voldaan aan de beperkingscriteria uit lid 2 van art. 10 EVRM. De beperking moet noodzakelijk zijn in een democratische samenleving, hetgeen betekent dat er sprake moet zijn van een pressing social need. De rechtspraak van het Europese Hof voor de rechten van de Mens (hierna: EHRM) schetst niet per se een duidelijk kader omtrent de verheerlijking van terrorisme. De meest spraakmakende zaak omtrent dit leerstuk betreft Leroy v France uit 2008. Het ging hier om een cartoonist die in zijn werk de aanslagen van 9/11 had verheerlijkt. Volgens het Hof kon dit geen bescherming genieten van art. 10 EVRM nu de uitingen plaatsvonden in een gebied en periode waarin meerdere aanslagen hadden plaatsgevonden. De cartoon kon geweld opwekken en was in ieder geval een verstoring van de openbare orde. Wat hierbij sterk werd meegewogen is dat de cartoonist slechts een boete kreeg van 1500 euro, de maatregel was dus niet buitenproportioneel.(7) Op basis van de rechtspraak van het EHRM lijkt er wel degelijk ruimte om de verheerlijking van terrorisme strafbaar te stellen. De Leroy v France zaak is het bewijs dat het EHRM bereid is om de interpretatie en de toepassing van deze strafbaarstelling ruime marge te geven. Het is in mijn ogen echter maar de vraag hoeveel marge het Straatsburgs Hof geeft aan de strafbaarstelling van enkel verheerlijking. Er moet, lijkt het, wel sprake zijn van bijkomstige omstandigheden die de inperking van de vrijheid van meningsuiting rechtvaardigen.

De beperkingsgronden uit art. 10 EVRM

Er kan – ondanks de inzichten van de initiatiefnemer Keijzer– de vraag worden gesteld wat de pressing social need is van het wetsvoorstel.(8) Het belangrijkste speerpunt van het wetsvoorstel betreft de Context-zaak in eerste aanleg. De Hoge Raad heeft inmiddels de stelling genuanceerd van de initiatiefnemer dat verheerlijking onder opruiing valt daardoor niet strafbaar zou zijn.(9) Dit betekent echter niet dat de wetgever de strafbaarstelling van verheerlijking niet nodig zouden vinden. Het is niet zo dat verheerlijking nooit strafwaardig is en niet door strafrechtelijke vervolging kan worden gerechtvaardigd. Zo’n strafbaarstelling zou overinclusief zijn nu de strafwaardige varianten van verheerlijking al vervolgbaar zijn op grond van de reeds besproken strafrechtelijke bepalingen. Hier ligt mijns inziens ook de kern van het probleem. Indien de initiatiefnemer stelt dat het verontrustend is dat het zwaaien met IS vlag niet vervolgbaar is, valt daar misschien vanuit onderbuikgevoelens wat voor te zeggen. Maar er zijn bijkomende omstandigheden nodig om de verheerlijking strafbaar te kunnen maken, dit lijkt ook in lijn met de rechtspraak van het EHRM. Zo zal onder het huidige WvSr het enkel verspreiden van IS-geweld op social media niet strafbaar zijn, maar indien er daarbij ook wordt opgeroepen om naar Syrië af te reizen wél.

Praktijken in het buitenland laten zien dat de strafbaarstelling van verheerlijking van terrorisme tot onwenselijke situaties kan leiden. Het rapport van Amnesty International laat zien dat strafbaarstellingen in andere Europese landen kunnen zorgen voor een klimaat waarin steeds minder ruimte is voor afwijkende meningen en controversiële humor.(9) Met name journalisten, social media gebruikers, advocaten en muzikanten liggen daar onder vuur. Zo zijn er voorbeelden van rappers en Youtubers in Spanje die zijn veroordeeld tot twee jaar celstraf voor het verheerlijken van terrorisme. In Frankrijk werden al meer dan 350 mensen – waaronder veel jongeren – veroordeeld voor de uitdrukking van ‘apologie’ voor een terroristische daad. Net als Amnesty International deel ik de mening dat een gevangenisstraf voor het enkel verheerlijken van terrorisme een buitenproportionele inperking is van de vrijheid van meningsuiting.

Conclusie

In tijden van verkiezingen is het verleidelijk om voor de bühne op te roepen tot een harde aanpak van terrorisme. Natuurlijk, de samenleving moet beschermd worden tegen de schade van terrorisme en alle neveneffecten. Maar de ‘schadelijke’ vormen van verheerlijking zijn al strafbaar onder het huidige instrumentarium, terwijl praktijken in het buitenland laten zien dat het enkele strafbaar stellen van verheerlijking van terrorisme tot onwenselijke situaties kan leiden. In mijn ogen is het wetsvoorstel dan ook lastig te rijmen met de beperkingsgronden uit art. 10 EVRM. Het strafrecht moet worden gezien als een ultimum remedium waar secuur mee om dient te worden gegaan. Bovendien kan het hard straffen van tieners die een video op internet liken of delen mogelijk radicale ideeën alleen maar aanwakkeren.(11)


(1) NOS, Hoe de arrestatie van de Spaanse rapper Hásel Spanje al dagenlang tot rellen leidt, 17 februari 2021.

(2) CDA, verkiezingsprogramma 2021-2024, p.88.

(3) Kamerdossier 34.466, ‘Wetsvoorstel Strafbaarstelling verheerlijking terrorisme’, 2017-2018.

(4) Rechtbank Den Haag, 10 december 2015, r.o. 12.11 ECLI: NL:RBDHA:2015:14365 [Context-zaak].

(5) Memorie van Toelichting, Wijziging van het Wetboek van Strafrecht in verband met de strafbaarstelling van de verheerlijking van terrorisme, 2016-2017, nr.6.

(6) EHRM 7 december 1976, nr. 5493/72, r.o. 49 (Handyside t. Verenigd Koninkrijk).

(7) EHRM 2 oktober 2008, nr. 36109/03, r.o. 47 (Leroy t. Frankrijk).

(8) R. Vennix, ‘Wetsvoorstel verheerlijken van terrorisme: niet effectief en niet nodig’, NJCMBulletin 2005, afl. 8, p. 1085-1090.

(9)Hoge Raad, 24 maart 2020, r.o. 59, ECLI:NL:HR:2020:447.

(10)Amnesty International, ‘Tweet if you dare’, maart 2018.

(11)M. van Noorloos, Verheerlijking van terrorisme. Een nieuwe kans?, NJB 2014/1907, afl. 37, 2014.

The 4th Estate, C’est Moi

Door: Maxim Ijsebrands

In the past we have seen the ability of new and cheap communication-technology to bring about havoc as well as beauty. For an example you only have observe the inventing of the printing press. Gutenberg’s invention doused the smoldering ember of Jan Hus his systemkritik with gasoline, by spreading Martin Luther’s ideas far and wide. Bringing about the reformation. Besides the endless religious conflict, it also brought about a democratization of religion. No longer was the Bishop of Rome able to centralize spiritual doctrine. The peoples of Europe were empowered (to a degree) to make up their own minds. I bring this up, because a parallel can be drawn with the current internet-journalism revolution. No longer do a handful of media-outlets control our discourse. The reduced cost of spreading information with almost unlimited bandwidth, democratizes this sector as well. Everybody can start their own media empire on YouTube, Facebook and Google. Examples are The Young Turks and the Daily Wire.

 

It may sound all wonderful, but there is a dark side to this story. The tsunami of competition is driving down the profit margins of the established media. Making the good old-fashioned newspaper obsolete. Forcing them to migrate towards these internet-platforms. But this space is governed by different rules. Different incentives. While previously you might have been able to establish yourself by delivering a nuanced and truthful product. That is not guaranteed to work within this new space. Since everything is about attention and interaction. Clickbait and fuel for outrage garner way more views than a milk-toast but realistic opinion. But how come these new platforms are set up this way? Hasn’t advertising always been the primary source of revenue for journalistic outlets? Yes and no. Websites make their money not by displaying traditional advertisements, but with AdTech. “which is a form of direct marketing”. The main difference between this direct marketing and traditional advertising is that the former cares only about the number of eyeballs directed its way. While the latter does not directly care about the number of views on an article at all. Which means that the content does not have to be optimized to garner those eyeballs. Even though this seems like a frivolous difference, it would be naïve to underestimate the power of incentives. Especially in the highly competitive and dynamic period journalism finds itself in.

 

The effects are already visible. Clickbait, sensationalism and unfounded hit pieces. With trust in mass media remaining uncomfortably low, most established media-outlets gladly jumped on the #russiagate bandwagon without there being any convincing evidence. The New York Times jumped the gun with the “Covington kids” debacle last year; claiming that the kids were mobbing elderly native-Americans. Or again The New York times ripping a sarcastic statement made by Cenk Uyghur completely out of context, insinuating that he meant it literally. Most of this disinformation has been retracted and corrected but given the nature of the internet, the damage has already been done. I could go on with naming examples, but I think I made my point. The death of quality-journalism would almost be comical if it wasn’t so depressing.

 

If we would want to save quality-journalism, we would need to know what to aim for. What ought to be the role of journalists? The well-developed case law of the ECHR serves as a perfect springboard. The Court has ascribed a lot of fundamental roles within our democracies to this 4th estate. One of these is the enhancement of the public debate. This is to be done by the wide “dissemination of information and ideas”. This critical function enables the populace at large to form reliable and informed worldviews as well as opinions. The media in general and journalists in particular are thought to also serve as a forum for discussion or public debate. These roles have come under increasing strain in the last decade, with the steady advance of the internet as an interactive source of news and information. Thirdly and finally, journalists function as public watchdogs for our democracies. they start barking and hounding down the other three estates whenever they smell corruption or other wrongdoings. To sum things up: the 4th estate should serve as our sensemaking-organs, a platform for the exchange of ideas and as a vigilant look-out warning us of any abuse or misuse of power.

 

As hinted at before, what we have here is a misalignment of incentives. We need journalists to perform certain functions for our democracies in order to keep them healthy. Under the previous economic model, the fulfilling of these functions could go hand in hand with making a comfortable profit. Unfortunately, the AdTech-model makes this next to impossible. Jokingly the journalistic class has been dubbed the 4th estate of government. A description which is not unfounded! Imagine if any of our other estates found themselves in a similar pickle. The judiciary being rewarded, not for upholding and executing the law in a fair manner, but for giving as many verdicts as quickly as possible in a way as to stoke up as much controversy as possible. We would be abhorred and moved to action. But the exact same thing is happening before our eyes with the 4th estate. My solution would be to recognize the 4th estate as such. A fundamental and essential part of our democracies. Allowing this watchdog to leave its kennel behind and finally sleep within the house. Placing it on the same footing as the executive, judiciary and legislative powers.

And in doing so; forcing governments to take on a more comprehensive positive obligation to economically incentivize journalists to do the tasks we need them to do. Whether that be by dismantling the direct-marketing business-model of the internet, by offering a compensation-scheme for those organizations who take the desired roles upon themselves or some other solution. One thing is clear, in order to rid journalism of its ailments, we need a different approach to its law, policy and practice.

 

 

 

-Maxim IJsebrands 2020